در جایی از این دنیای بزرگ ، آهنگری زندگی می کرد که با وجود رنج های متعدد و بیماری اش عمیقاً به خدا عشق می ورزید.

روزی یکی از دوستانش که اعتقادی به خدا نداشت از او پرسید: تو چگونه می توانی خدایی را که رنج و بیماری نصیبت می کند دوست داشته باشی؟

آهنگر، سر به زیر آورد و گفت: « وقتی می خواهم وسیله ای آهنی بسازم یک تکه آهن را در کوره قرار می دهم. سپس آن را روی سندان می گذارم و می کوبم تا به شکل دلخواهم درآید. اگر به صورت دلخواهم درآمد، می دانم که وسیله مفیدی خواهد بود. اگر نه، آن را کنار می گذارم....»

همین موضوع باعث شده است که همیشه به درگاه خداوند دعا کنم که خدایا! مرا در کوره های رنج قرار ده، اما کنار نگذار...

فراموش نکنید:

« سنگی که طاقت ضربه های تیشه را ندارد ، تندیس زیبایی نخواهد شد... »

یک سوال مهم از خوتون بپرسید :

 مثل مرغابیها که مدام وک وک می کنند، غرغر می کنید، یا چون عقابها اوج می گیرید؟

اگه فکر می کنید با شرایط زندگی امروز حق دارید غر بزنید پس داستان زیر رو مطالعه کنید:

هاروی مک کی می گوید:

روزی پس از خروج از فرودگاه، به انتظار تاکسی ایستاده بودم که راننده ای با پیراهن سفید و تمیز و پاپیون سیاه از اتومبیلش بیرون پرید، خود را به من رساند و پس از سلام و معرفی خود گفت: «لطفا چمدان خود را در صندوق عقب بگذارید.» سپس کارت کوچکی را به من داد و گفت: «لطفا به عبارتی که رسالت مرا تعریف می کند توجه کنید.» بر روی کارت نوشته شده بود: ...

یک آرزوی بسیار نزدیک : چگونه مخترع شويم؟

اگه کسی از من این سوال رو بپرسه میگم خیلی خیلی راحت!!!

الان شاید به خودتون بگین من و اختراع!!! شاید به یاد یه دستگاه پیچیده و خیلی بزرگ افتادید. ولی مطمئن یاشید سخت در اشتباهید!!!باید اینو بدونید که بر خلاف تفکر شما اختراع بهتره که ساده و کم حجم باشه. هرچه ساده تر بهتر. اینقدر ساده که بشه حداقل تو یه ساعت...